sábado, 31 de diciembre de 2011

2011

2011; un buen año. Un año lleno de sonrisas, lagrimas, viajes, relaciones largas, no tanto. Un año lleno de alegria, tristeza, felicidad, lucha. Un año lleno de objetivos, unos conseguidos y otros no. Un año con abrazos, y besos, miradas que lo dicen todo. Un año con decepciones, y errores. Con borracheras y festivales. Con bailes y canciones. Un año en el que he conocido personas increibles, no, mucho mas que eso. Personas que han marcado mi vida. Que me han enseñado a creer en mi, a reirme de todo. Otras que me han hecho mas fuerte. Personas en las que he confiado y han estado siempre ahí. Personas que en poco tiempo se han hecho imprescindibles. Amistades que se han hecho mas fuertes. Personas magicas. Amores. Personas fatales. Personas con las que he pasado los mejores y peores momentos de mi vida. Un primer viaje del año a Andorra; inolvidable. Otro a Galicia. Leamington; tan increible como siempre. Portugal. Malaga. Viajes dificiles de olvidar. Un año increible; un 2011 para recordar. Brindemos por un 2012 lleno de sonrisas.

Ella

Estaba esperando a su padre. El viento movía su pelo de un lado para otro. Llevaba un pañuelo rosa y marrón que se movía entre sus dedos ligeramente. Cinco pulseras en la mano izquierda y un reloj en la mano derecha, las uñas sin pintar. En el pelo llevaba dos ganchillos que sujetaban dos mechones de su pelo. Llevaba unos vaqueros de Stradivarius y una camiseta rosa, unas botas calentitas para acompañar.
Como siempre su padre no venía. Un poco mas de viento. Saca un chicle de su bolso y se pone a mascar. Se le ocurre la idea de escuchar música, pero ha perdido los cascos y no le queda apenas batería. Se oía el mar con fuerza y pasaban coches. Mil cosas pasaban por su cabeza. Entre ellas, su sonrisa.

viernes, 30 de diciembre de 2011

No tienes ni idea.

No, no tienes ni idea. No sabes de lo que soy capaz cuando estás cerca de mí. No entiendes nada acerca de la magia que hay en tus ojos, de lo que sería capaz de hacer por ganarme un lugar en ellos. No logras comprender el número de semáforos en rojo que habría pasado, los 2387642387427846236842 pasos de mi casa a la tuya que habría recorrido en milésimas de segundo, la de gente contra la que me habría lanzado por ser la primera persona que vieras por las mañanas nada más salir de tu cama. No, joder, no sabes la de choques provocados "accidentalmente" que habría creado contigo, sólo para que fuéramos un amor a primera vista, o a segunda, o a tercera..¡Que me da absolutamente igual!¡Que me habría dado de hostias con el mundo, habría sido un jodido kamikaze tirándome contra todo y rompiendo puertas hasta dar con la correcta que me llevara a tí! No, no tienes ni puta idea de lo que quiero decir con esto. Nunca, jamás podrás hacerte una idea aproximada de lo que intento explicarte, de lo que le pasa a mi mundo cuando tu estás cerca.

RLS11

Como coño se pueden echar tantas cosas de menos? Echo de menos vivir sin preocupaciones. No tener que estar preocupada por si el aliento huele a tabaco o si me pillan un mechero. Echo de menos la sonrisa de Paula y su ipod. La belenchu de Tarongi. Las risas, starbucks, McDonalds, criticas, abrazos y besos de mi enorme Laura. Los bailoteos de la pequeña Belen. La bonita pareja de Vicent y Anna. La pesada de mi prima y todos los momentos junto a ella. A Beyoncé, sus tacones y las fantásticas ideas con Josep. Los buenos momentos con Helena con H, Claudia, Elena y las gemelas. Echo de menos a los de Burr y a sus ideas. A Lucas y sus planes para ser de Burr. A mi compañera de camino a clase, Anna. A la enorme Fanny. A Quique y sus ideas. A mi Claruuuuuus.  A mi pequeño y enorme Óscar. Echo de menos echar de menos a los mios. Echo de menos a mi familia inglesa y a todas esas niñas. Echo de menos incluso a los perros. Echo de menos darlo todo con los Lions por tal de conseguir una de esas  pulseritas de cientos de colores  de Ben. Echo de menos el Starbucks. El McDonalds. El Royal Priors. Top Shop. River Island. Republic. Incluso Claires, H&M y Paperchase. Echo de menos Leamington y sobretodo echo de menos a su gente.

My heart stops when you look at me, just one touch, now baby I believe 

jueves, 29 de diciembre de 2011

.

Comentan cosas, muchas. Malas casi todas. Pero no me demostraste eso, por eso hoy sigo aquí tratando de arreglar las cosas. Confío en el tiempo. Siempre lo he hecho.

miércoles, 28 de diciembre de 2011

Mi princesa ♥

Desde aqui te mando un abrazo fuerte y muchos besos. Te mando mis mejores sonrisas, que ahora no las necesito. Te mando muchas buenas noches y todos mis sueños. Te mando mis esperanzas y mis fuerzas. Te envio la poca energia que me queda. Esta noche te envio lo mejor de mi. Te mereces mas, pero te doy lo que tengo. No te mereces nada de lo que te está pasando. Te quiero mucho y te juro que nunca te voy a dejar sola.

Love

+Which are your dreams ?
- I just got one. Forget him.
+Just try it. It's easy.
-I've tried it and it's difficult.
+Why?
-Because of his smile, his eyes, his hair, his clothes... Because he is perfect for me.
+But he is an idiot!
-Yes, I know.
+So.. ?
-Perfection doesn't exist.
+But you've said he's perfect.
+No, I've said he's perfect for me.

martes, 27 de diciembre de 2011

Mis chicos temporalmente separados.


Molts estius per recordar.


Fa mes o menys un any mon pare m’ho va dir: “L’estiu que ve aniràs a Anglaterra un mes amb la teva acadèmia d’angles”
Jo no volia anar de cap de les maneres però m’obligaven  a anar i no podia fer res al respecte. Vaig trobar la solució, li ho vaig dir a la meva cosina Irene.
Irene venia des de fa molt de temps amb mi a l’acadèmia i com tenim el mateix nivell d’angles li ho vaig comentar. La seva resposta va ser afirmativa, però tenia que consultar-li-ho a sa mare. Finalment sa mare va deixar que Irene també vinguera amb mi a Anglaterra, exactament a un poble anomenat Royal Leamington Spa. El dia 9 de Juliol ja estaríem allí i teníem moltes ganes de anar.

Nou de juliol de dos mil deu , 7:30 del matí, sona el despertador.
Em desperte i recorde quin dia és, m’alce d’un bot i baixe a desdejunar. Ma mare estava preparant-me els entrepans per esmorzar i dinar. Revise que no em deixe res, encara que es inútil, se que em deixaré alguna cosa.

Arribe al lloc on està l’autobús. Hi ha molta gent i no conec a casi ningú. Irene encara no ha arribat i jo ja pense lo pitjor. Començe a parlar amb Javi i Anna, dos amics de la meva germana però jo els conec bastant. Arriba Irene, menys mal. Estem nervioses i Vicente, el nostre mestre de l’acadèmia vol que anem pujant a l’autobús. Em despedisc de ma mare, de mon pare i de la meva germana, que em diu que disfrute ja que ella ja ha estat tres voltes allí. La trobaré a faltar molt.
M’assente amb Irene a l’autobus que va des d’Almassora fins a Manises, l’aeroport de València. Arribem al nostre destí i allí, la dona de Vicente, Dulce, ens presenta a la seva neboda Laura. Jo ja la coneixia des de fa molt de temps però ja ni m’arrecordava d’ella. Vam estar una estona parlant i ens preguntà que si es podia asseure amb nosaltres i li vam dir que, evidentment, no hi havia cap problema per a que  s’asseguera amb nosaltres.

Arribem a Leamington i saludem a les famílies, en la meva i han dos nenes anomenades Carla i Sylvie, son pare es deia Hagen i sa mare Claire. Em van fer sentir molt agust durant tota la meva estància.
Aquest viatge no era sols una visita a un poble d’Anglaterra, era molt més que això. Aquest era un viatge en el que aprens a ser responsable, on aprens molt d’angles i ademés de tot això coneixes a gent molt especial.
Tots els dies anavem a l’escola, dinàvem tots junts i per la vesprada fèiem activitats com anar al cinema o anar a la bolera.
Vaig fer molts amics en aquest viatge, amics amb els que encara tinc relació i que son molt importants per a mi. Vam tornar d’aquest viatge el dia 1 d’agost. Ens passarem tot l’estiu parlant d’aquest meravellós lloc i vam dir que a l’estiu següent tornaríem. I així ho vam fer. Aquest estiu hem tornat a Leamington, però am gent diferent, Laura també va tornar i va venir amb la seva amiga Paula, una persona molt simpàtica. Javi i Anna no tornaren a Leamington , encara que Javi va venir l’ultima setmana. En aquest viatge també he conegut a molta gent. Paula i Laura son molt amigues nostres i moltes vegades ens veiem.  Vam conèixer a molta gent molt especial però no puc nomenar-los a tots. Aquest estiu tornarem a Leamington a aprendre mes i a conèixer a mes gent. Sé que aquest estiu tornarà a ser inoblidable. Sé que m’ho passaré be. 
Hoy brindo por esas personas que te fastidian los días maravillosos, que te hacen sentir como la mierda, que te hacen llorar, que te hacen pensar : MAQUINA DEL TIEMPO SE INVENTADA !. Que te hacen recordar cosas horribles, que te hacen insultar, pasarlo mal... A todas esas personas les digo: me rio de ti y de tu poca capacidad de solidaridad ! porque NO soy perfecta, y a pesar de que TÚ me lo recuerdas, sigo adelante y aprendo gracias a ti, de TUS errores ! Gracias por mostrarme toda la imperfección concentrada en una sola persona, me hace sentir mejor !

lunes, 26 de diciembre de 2011

UNA CARTA DES DEL CÈL.

Aquell matí era diferent , trist. Era un dia de pluja, un 9 de Febrer. Em vaig despertar trista i més promte del que era normal, la mare, tampoc estava molt animada.

A l’hora de dinar sols hi havien silencis, després de 10 minuts de haver-hi començat a dinar, sonà el telèfon, contestà la mare, després d’uns 20 segons ho vaig començar a comprendre tot. La meva germana havia mort, no podia ser, portava uns 15 dies malalta, 16 per ser exactes, pero confiava en que tot es solucionaria, que Déu ens ajudaria, perque sempre havia llegit que Déu ajuda a tots, en especial als més menuts. No m’ho podia creure de cap de les maneres, vaig de esclatar a plorar, la mare m’abraçà, encara no erem capaces de asimilar-ho, no ens podia estar ocorrent a nosaltres. On es trobava Déu ara que Carme el necesitava?

Al dia següent fou l’enterrament, no podia haver-hi més gent a l’església. Va ser una setmana horrible per a tota la familia i amics més propers. Després de dos mesos, em vaig decidir a obrir la porta de l’habitació de Carme, la meva germana, no m’havia atrevit a fer-ho abans. Tot seguia com ella ho va deixar. Em vaig seure al seu llit i vaig començar a recordar moments que havia passat amb ella, no podia evitar les llàgrimes. De sobte, vaig trobar un paper, estava escrit, deia el següent:

“Estimada germana, se que vas a trobar-me a faltar molt, moltíssim, però no penses que jo t’oblidaré mai, o deixaré d’estimar-te perque no estiga al teu costat físicament deien-te t’estime. Sempre et vaig a estimar. Algun dia ens trobarem juntes una altra vegada,  Però mentre, no espigues trista pensant en mi. Ho estava pasant molt mal aquestes dues últimes setmanes, els metges feren tot el que pogueren, però Déu va decidir que volia que fora ja amb ell. Una nena de 7 anys no podia suportar més aquell constant dolor.

Ara em trobe d’allò més bé, tot el càncer ha desaparegut del meu cos. Ja fa dos mesos que he canviat de ciutat, de habitació, d’amics, d’escola… El primer dia que viag arribar ací estava un poc nerviosa, la veritat, però Jesús em va recibir molt bé, em reconegué ràpidament i els avis m’ensenyaren una menuda part del cèl i em van dir que tardaria en coneixer-ho tot bé.

Saps una cosa? Jesús no es com en cap de les fotografies i retrats que havia vist, però quan el vaig veure, vaig saber que era Ell. Fou Ell qui em portà a conèixer a Déu, em vaig seure als seus genolls com si jo fos algú important i va ser quan li vaig dir que volia escriure’t una carta per dir-te adeu i com em trobava. Déu, em va deixar el seu bolígraf màgic per a poder escriure’t aquesta carta, crec que l’àngel Gabriel te la portarà. Els àngels són fantàstics, m’agrada veure’ls com volen.

Una altra cosa, sols tu eres capaç de llegir aquesta carta, per als altres és un senzill full de paper blanc. Marta, he d’acabar ja aquest escrit, he de tornar-li aquest bolígraf a Déu, l’ha de deixar als altres nens. Per últim dir-te que no sols tu em trobes a faltar a mi, jo també te trobe a faltar a tu, moltíssimes gràcies per tot germana, t’estime moltíssim, has de ser forta. Dis-li a la mare que la trobe a faltar també i que la estime d’allò més. Algun dia estarem totes juntes una altra vegada.

Signat amb molt d’amor de Déu, Jesús i jo. “

domingo, 25 de diciembre de 2011

En esta noche tan especial me ha faltado tu sonrisa. Han pasado tres años y aún se me escapan las lagrimas al pensar en ti. Te echo de menos. Te quiero.

sábado, 24 de diciembre de 2011

Diez

Ni una mas, ni una menos. Diez corazones. Diez miradas. Diez chicas imprescindibles en mi vida.
Son mis chicas. Mis amigas, casi mis hermanas. Cada una con sus mas y sus menos. Cada una con sus opiniones y formas de pensar. Cada una con su equipo. Cada una de ellas es especial.
Cada foto. Cada sonrisa. Cada borrachera. Cada mirada. Cada " no llores mas por favor ". Cada " siempre voy a estar aquí, contigo ". Cada carcajada. Cada canción.
No es que valgan oro, porque sinceramente, no lo valen. Es que no tienen precio. Ninguna se puede comparar con otra. Cada una de ellas es un mundo, un paraíso. Cada mirada habla por si sola, y no hacen falta palabras para entendernos.
Cada lagrima de alegría es capaz de borrar diez de dolor. Cada baile elimina todas las anteriores discusiones.
Son tan especiales que me podría poner a llorar hablando de ellas. Me enorgullecen. Son mis amigas y por muy tontas que sean, las quiero como a nada en este mundo. Son mi mundo.

martes, 20 de diciembre de 2011

Hola.

Creo que me han dicho que este es mi blog sabes? Que puedo escribir lo que me de la gana, te guste o no. Sé que lo miras todos los días, cada entrada te la sabes del titulo hasta los comentarios. Lo sé. Me bloqueas en el tuenti. Solucionas algo? Se que vas a seguir decidiendo que tengo que hacer con mi vida mirando mi blog o sencillamente preguntándole cosas a tus amigas, a mis amigas.

Puedes seguir con tus tonterías de niño pequeño o puedes ser feliz. Como yo.
Es fácil sabes? Alomejor no dura tanto como me espero. Pero eso ya será mañana. Que hoy ya es tarde.
Déjate de tonterías y disfruta de la vida. Despierta.

Conseguido.

Sí, ha llegado el día. Ha llegado el día en que lo he hecho. Sí, hoy puedo decir que he abierto los ojos. Tan solo se trataba de intentarlo. Prometo que los he abierto de verdad. Ya está bien. Suficiente tiempo, ¿no crees? No me pienso arrastrar ni un puto centímetro más por ti, ya lo he hecho suficientes metros. No pienso malgastar un puto segundo más de mi vida comiendome la cabeza por ti. Y ni una puta lágrima verás caer por ti. Podrás entrar cada día en el blog y tu mismo podrás ver que no hay ninguna entrada para ti, es más esta es la última, así que disfrutala. Sí, Irene Bermúdez ha abierto los ojos, aunque te parezca increíble. Aunque tu mismo pensabas que nunca lo iba a hacer. Pues sí, lo he hecho. 
Hoy me han llamado putada, no puta, PUTADA. 
Hoy me río en tu cara!

lunes, 19 de diciembre de 2011


If you wanna make the world a better place take a look at yourself and make that change ;)

domingo, 18 de diciembre de 2011

Mientes y te crees tan especial!

viernes, 16 de diciembre de 2011

Extraño

Últimamente las cosas son raras. No malas. Raras.
Tengo más frío del que debería. Miro mucho mas a todo el mundo. Me gusta fijarme en los pequeños detalles. En la ropa que llevan.
Últimamente estoy mas aplicada. Pero a la vez estoy totalmente desconectada del mundo. Lo veis? Raro.
Últimamente me intereso más por el fútbol, me encanta.
Me preocupa, pero no estoy mal. Es mas, estoy en mi mejor momento del año.
No se como definir mi estado de animo. Enserio, me estoy preocupando. Creo que soy bipolar.
Hay millones de personas en este mundo. Mucha gente es eso. Y yo la tengo a ella. Está a mi lado y me quiere.
Sabes lo afortunada que me siento? Saber que te va a dedicar su mas sincera sonrisa cada mañana. Que te va a cantar todas las canciones posibles en el patio. Su manzana de los recreos cortos. Ella. Sus conflictos, los de los demás.Su orgullo. Mi apoyo. Nuestro apoyo. 
Transmite positividad a puñados. Transmite alegría, amor y cariño. Siempre sonríe y cuando no lo hace hago lo imposible para ver esa felicidad en sus ojos marrones. Esos que brillan con tanta fuerza y que cuando mas los miras mas felicidad te produce mirarlos. Ella y sus tonterías. Sus payasadas. Nuestros momentos.
Su pasado, nuestro presente y nuestro futuro. Tan especial. Creerme, no conoceréis nunca a una persona tan especial, cuqui, cariñosa y positiva jamás
Leamington. Starbucks. Ganas de escapar. Inglesitos. Guiris. McDonalds. Priors. Javi. Ellas. Casal. Verano. Santa Quiteria. Octubre. Amigos. Amigas. Pablo. Laura. Oscar. Otro Javi. Orgullo. Besos. Caricias. Abrazos. Mucho orgullo. Odio. Pena. Blog. Enfados. Disculpas. BBM. Tuenti. Twitter. Frio. Almazora. Familia. Pereza. Musica. Rodri. Asun. Gorda. Maria. Gorris. Blackberry. Discordia. Insti. Querer. Vodka rojo. Malibu. Peche. Ginebra. Fanta. Piña. Federico Moccia. Fiestas. Bailar. Cantar. Idiomas. Paella. Viernes. Sabados. Domingos. Siesta. Dormir. Compras. Viajar. Bershka. Stradivarius. Pull & Bear. Rebajas. Gastar. Vivir. Beber. Fumar. Sonreir. Soñar.

jueves, 15 de diciembre de 2011

FELICIDAD

Rotuladores que no funcionan, personas que no saben pintar. Sonrisas. Ganas de fiesta, ganas de fiestas.
Besos, muchos besos. Carcajadas. Miradas. Complicidad. Errores y mas errores. Consejos. Indirectas. Vamonos. Fotos. Humo. Hielo. Frío. Fútbol. Madrid, Barça, VALENCIA. Concursos, ganadores y premios. Ilusión. Felicidad. Lagrimas de alegría. Bufandas. Motivación. Coincidencias. Sueños. Inglaterra. Suspensos. Aprovados , notables y excelentes. Cosas que no esperas. Cosas que deseas. Cosas. Todo es simple y a la vez complicado. Maestros que dan asco porque tus notas dan pena. Recreos. Pasillos. Twitter , Blog , Tuenti y Facebook. Esperanzas. Amistad. Sonrisas..


domingo, 11 de diciembre de 2011

Enjoooooooooooy.

Ponte guapa. Saca los tacones,midelos y asegúrate de que superan los 10 centímetros.Pontelos y pierde el equilibrio hasta que te canses de caminar como un puto pato mareado y comprendas que tu también puedes deslumbrar.Ponte el vestido mas corto,apretado y sujerente que tengas.Vístete del color que menos le guste a tus padres.Píntate.Haz todo lo posible,VIVE LA VIDA.

J .

+ Te amo muchísimo.
- ¿Lo dices de verdad?
+ Mírame a los ojos, y pon la mano en mi corazón..
¿Ves que mis ojos brillan cuando te miro?
¿Sientes mi corazón a dos mil por hora cuando me tocas?
- Si.. lo siento.
+ ¿Sabes por qué es?
- ¿Porqué?
+ Porque eres lo más grande para mí.

7L

- Tú piensas que él es perfecto.
+ Yo no pienso eso.
- Entonces, por qué no me dices algún defecto que tenga?
+ Porque los pocos que yo le veo me gustan.
- Sabes lo que eso significa?
+ Qué?
- Que estás enamorada, y que ves la perfección en una persona imperfecta.

¿Juegas?

Vamos a jugar aun juego: Levántate, ponte recta y levanta bien la cabeza. Fija tu mirada en el horizonte y empieza a caminar. Camina lentamente, disfruta de cada paso, pero no pares, eso es lo más importante. Si te paras, pierdes. Cuanta mas seguridad tengas y más feliz seas, más puntos ganas. Olvida los malos recuerdos, deja tu mente en blanco, abre tu corazón, piensa en el presente, en el HOY. Ni se te ocurra llorar con el pasado, porque por cada lágrima, retrocedes un paso. No aceleres repentinamente, o te saltarás casillas... y lo más esencial de todo: si das la vuelta, quedas eliminada.

Y ahora? Esa niña sueña con ser pequeña.

Cuando eres una niña solo deseas ser mayor , hacer cosas de grandes y maquillarte y llevar tacón . Ahora ya no soy esa niña que era antes,aunque muchas veces me gustaría serlo.Me gustaría volver a ese mundo donde no existían los problemas, donde nadie buscaba hacerle daño a nadie. Donde podías jugar horas y horas sin preocuparte por nada más , donde ningún chico te gustaba, donde solo llorabas porque te tenias que ir del parque cuando mejor te lo estabas pasando. Donde podias construir tu propia vida de mayor en un rincón de tu habitación. Donde veias a los mayores dandose un beso y decias que asco!.Y ahora?como lo ves? una cosa normal. Lo más normal,todo era tan facil que solo al recordarlo te causa risa,jugabas a papás y mamás. Mis hermanos..mis hermanos sigen haciendolo, y siguen con todos esos sueños, sueños que NUNCA se harán realidad,que son eso SIMPLEMENTE SUEÑOS. Pero que solo con verlos te hacen feliz,cuando pasas por un parque y ves todos eso niños jugando a mi se me pasa por la cabeza todas esas tardes en el parque, en mi casa, jugando a exactamente lo mismo , hablando sola en mi habitación. Ahora lo haces y te sientes estúpida. Son juegos de niños. Piensa que tú también lo has hecho.Lo que daria yo,por un día ser la niña que era, la que estaba todo el día bailando y cantando en el patio de la abuela .La que solo lloraba porque no le dejaban hacer lo que quería. La que todas las noches soñaba con ser mayor .
Y ahora?esa niña sueña con ser pequeña.
Que llore no significa que me importe, ni que no llore significa que no lo haga. Que me sepa tu número no quiere decir que piense llamarte. Que mire hacia atrás de vez en cuando, no quiere decir que me importe mi pasado, y que me duela que te duela, no quiere decir que lo sienta por ti. Que te diga que te he olvidado, no significa que sea verdad. Que me ria cuando le regalas tu boca a cualquiera, no significa que me haga gracia. No, no me la hace. Lo falso que eres eso si me produce risa!

I like how it feels !

Que si. Que me lo estoy pasando como nunca. Que te he olvidado.
Voy corriendo por las calles con mi prima. Bailo por ahí con mis amigas. Me río :D
No tengo obligaciones. Hago lo que me da la gana.
Y me encanta. Me encanta cerrar de un portazo, gastar bromas.
Hablar de fútbol es la mayor de mis pasiones. Sufrir es lo que me toca por su parte.
Hacernos fotos y poner el cigarro delante del objetivo. Dar una vuelta con ella para tirar un papelito a la basura.
Cualquier excusa es buena para sonreír. Ríe, salta, disfruta, haz el tonto y que te miren, no te avergüences, elige. Blanco o negro; sé feliz. Y deja que el mundo piense, que comenten, que critiquen, que digan lo que quieran, que todos sus comentarios se reducen a un sentimiento: envidia, envidia de tu felicidad, de tu sonrisa.
 Comete el mundo y veras como te gusta lo que se siente.

sábado, 10 de diciembre de 2011

Betadine para las rodillas.

El tiempo sólo sana algunos trocitos, algunos fragmentos de vida. Pero para todo lo demás, hay que poner una tirita. Sí, una tirita. Luego meterse una muda en la maleta y continuar hacia adelante. Que me decían "el que no mira hacia adelante, atrás se queda”. Y yo no sé si es porque es así y a callar o qué. Pero yo siempre he seguido (o al menos lo he intentado) sus sabias palabras, no sin antes darme una buena ostia, mentiras aparte. Entre nosotros. Yo creo que lo que el tiempo no cura, difícilmente podremos curarlo nosotros mismos. Haber si me explico bien. Con esto quiero decir que el betadine es sólo para las rodillas y que a veces el simple hecho de que las heridas piquen no implica que se estén curando. No existe la magia más que encima de un teatro. No hay magia en un botiquín de casa. Vamos a morir sangrando. Y mientras más sangremos, más habremos vivido.

viernes, 9 de diciembre de 2011

Mierda de orgullo.

Entonces, solo en ese justo instante es cuando te preguntas porque le quieres tanto. La gente te dice, no le hagas caso, no merece la pena. Puede que no merezca la pena perder tiempo escribiendo estos textitos, pero puede que alguno de tantos le haga darse cuenta de algo, no de un perdón, no espero un perdón, solo espero que algún dia quiera hablar conmigo. Realmente, no se si ese dia llegará, confío en que llegue pero no tengo ni idea. No tengo ni idea hasta dónde puede llegar su orgullo. Y la gente no para de preguntarte el por que de todo esto, el motivo por el cual te importa tantísimo su amistad, el por que de todo esto si no estas enamorada de el, el por que de esta obsesión. No, puede que todavía no tenga la respuesta clara, ni quizás una idea de ese por que, pero lo que si que se es que necesito arreglar las cosas, lo necesito. Todos los que me preguntan ese por que es porque no les ha ocurrido nunca, en el momento en el que un mejor amigo desaparezca de tu vida sin avisar, entonces y solo entonces será cuando me entiendan. Cuando entiendan todos esos porqués que me preguntan cada día. Y no. No estoy enamorada de el. No. No busco tener nada más que una amistad con el. No. Ellos no entienden nada, pero no me importa. Todo eso no importa.

miércoles, 7 de diciembre de 2011

Sueños, nada mas que eso.

El otro día soñé contigo, si. Hacía tiempo que no lo hacía, pero lo hice. Soñé contigo. He soñado millones de veces contigo, pero nunca de la manera que lo hice el Sábado. Fue un sueño precioso. Realmente mágico e imposible.Soñé que tragabas tu orgullo y me pedías perdón. No recuerdo cuantas veces me decías lo siento, pero la primera vez que lo hiciste fue muy mágicamente, un abrazo bastó para arreglarlo todo. Recuerdo cada palabra del sueño, tu primera frase después de dos meses sin mirarme, "Irene, tienes un cigarro?", "Claro que tengo, pero desde cuando me hablas?, "Te salas última hora y hablamos?, "Pues claro, llevo dos meses esperando este momento" , llegamos a un parque. "Dame otro cigarro por favor", "Toma", "Fumemos", "Como quieras", "Creo que con esto vas a entender porque quería que te la salases", entonces me abrazó, "Todo esto es por quedar bien? Porque si es así mejor que lo dejes estar."Irene, siento muchísimo todo lo que te he hecho, no mereces nada de esto, lo siento", "Todo lo que he hecho por arreglar las cosas ha sido de corazón, no por quedar bien. Entonces, todo lo que me estas diciendo, lo sientes?". Un abrazo y un te quiero peque me bastó para saber la respuesta. "Te quiero mucho, siempre te he querido, a pesar de estas putadas, llevo esperando este momento semanas", "Lo siento Irene, puedes confiar en mi, yo lo haré en ti. Te quiero", "Esto es un sueño o esta ocurriendo?", "Si Irene, está ocurriendo, Hector Rojano   se está tragando su orgullo" , "Prometeme que no me volverás a fallar nunca", Y con un "Prometido" sellamos nuestra amistad. Sueños, putos sueños.

Cúmulo de sentimientos .

Ya no se ni como estoy, la verdad. Pensaba que al menos quisieras arreglar algo, sabía que no ibas a ser tu el que vendría a hablar conmigo, también sabia que no me pedirias perdon, porque como tu mismo dices; "no, eso ya lo hablé con el y lo solucionamos". Sabia que todo eso no iba a ocurrir, pero si tengo el valor de ir a hablar contigo para tratar de arreglar las cosas, no creo que merezca que te rieras en mi cara, y menos aun decirme "¿No crees que asi estamos mejor? Si nos hablamos, meto mierda, y si no también" Pero de que vas colegaa? Holaa? Como que asi estamos mejor? Estarás tu mejor, pero yo no, las cosas a mi me afectan, aunque sean relacionadas contigo, si, aunque me importes una mierda, no tengo que hacerle ese feo a mi novio, porque al fin y al cabo, eres su mejor amigo, y te respeto como tu deberias hacerlo conmigo ;) Para que dos personas se lleven relativamente bien hace falta meter mierda? No creo. 

lunes, 5 de diciembre de 2011

Y si, aquí la tienes corazón. Se como te gusta este blog, pero hasta que no apareces tu no está completo.
Eres la mas loca, única y sonriente de todas. Amo como bailas y como te lo pasas en fiestas. Me encanta tu felicidad y tu orgullo por lo que haces. Maria Martí, esque no tienes otro nombre. Estas loca loca loca loca pero loca loca. Lo mejor que se puede hacer es pasar horas y horas contigo. Gracias por cada momento, sonrisa, foto, baile y carcajada. Te conozco desde hace poco mas de un año.. quizà dos. No lo sé, pero me acuerdo de todos.. bueno, de los de fiestas quizá no, pero de los demás momentos me acuerdo de todos, créeme.
Hablar contigo es fantástico, cada conversación es un mundo. Nuestras fotos en el tejado del casal...
Te quiero María, mucho mas de lo que te crees.
Nunca nunca nunca dejes de ser como eres, porque te lo digo de corazón: VALES MILLONES 



Yeah.

sábado, 3 de diciembre de 2011

jueves, 1 de diciembre de 2011

Let's get lost in my paradise.

When she was just a girl, she expected the world but it flew away from het reach and the bullets catch in her teeth.